کنیا (Kenya)

در 1895 ، بریتانیا با توسل به زور مردم این منطقه را تحت حکومت خود در آورد و «تحت الحمایه‌ی شرق افریقا» را به وجود آورد که در 1920 تبدیل به مستعمره‌ی کنیا شد . اسکان سفید پوستان در ارتفاعات باعث انزجار شدید افریقاییها – به ویژه کیکویو – هایی شد که زمین شان غصب شده بود . تبعیض نژادی و تعدی به آداب و رسوم افریقایی نیز ایجاد نارضایتی کرد . در دهه‌ی 1920 ، جنبش های سیاهپوستان معترض ظهور یافت ، و پس از جنگ جهانی دوم به شکل ملی گرایی در آمد . از دهه‌ی 1920 ، رهبر سیاهپوستان معترض جومو کنیاتا (حدود 1893 تا 1978) بود ، که در 1947 اولین رئیس اتحادیه‌ی افریقایی کنیا شد . وقتی قیام مسلحانه گروه مائو مائو – که عمدتاً متشکل از مردم کیکویو بود – در گرفت (1952 تا 1956) ، کنیاتا را مسؤول شناختند و بر اساس شواهد مشکوک به زندان انداختند (1953 تا 1961) . بریتانیاییها پس از سرکوب خونین قیام مائو مائو ، با کنیاتا و دیگر ملی گرایان افریقایی وارد مذاکره شدند .
استقلال ، تحت حاکمیت حزب کانو ، در 1963 به دست آمد . کنیا تا با میانه روی در رهبری و اتخاذ سیاستهای سرمایه داری پشتیبانی بریتانیا و قدر دانی سفید پوستان مقیم را کسب کرد . دانیل آراپ موی ، جانشین کنیاتا ، سیاستهای او را دنبال کرد ، ولی به دنبال کودتای نظامی نافرجامی در 1982 محدودیتهای بسیاری بر فعالیت سیاسی اعمال شد . مبارزه برای پایان دادن به حکومت تک حزبی شامل تظاهرات خشونت آمیز در 1990 بود . انتخابات چند حزبی در 1993 برگذار شد .