کشور نیکاراگوئه
پایتخت: ماناگو Managua
زبان: اسپانیایی ( رسمی )، زبانهای سرخپوستان ( از جمله میسکیتو؛ 4% ).
مذهب: اتولیک رومی ( 90% ).
نوع حکومت: جمهوری
مساحت: 130,000 کیلومتر مربع
خط ساحلی: 910کیلومتر
مختصات جغرافیایی: 13 درجه شمالی و 85 درجه غربی
جمعیت: 5,485,000 نفر
رشد سالانه جمعیت: 1.97% درصد (July 2004 est.)
امید طول عمر: 62 سال.
عضویت: سازمان ملل متحد، سازمان کشورهای امریکایی، بازار مشترک امریکای مرکزی
کد کشور: NI (NIC)
اختلاف ساعت: -06:00
واحد پول: طلای کردوبا(Gold Cordoba) (NIO)
پبش شماره: 505+
شهرهای مهم: لئون
پایتخت:ماناگو
نوع تقسیمات کشوری:استانی
جغرافیا نیکاراگوئه
فلاتی حاصلخیز در ساحل اقیانوس آرام اکثر جمعیت را در بردارد. سلسلههای کوهستانی در مرکز کشور قرار دارد. جنگلهای استوایی جلگه ساحل اقیانوس اطلس را پوشانده است.
رودهای مهم:کوکو، ریوگرانده، سانخوان، اسکوندیدو.
بلندترین نقطه:قلة موگوتون، 2107 متر.
آب و هوا:آب و هوای این کشور استوایی و مرطوب است و فصل باران از مه تا اکتبر ادامه دارد.
تاریخ معاصر نیکاراگوئه
نیکاراگوا تا زمان کسب استقلال در 1821 در تملک اسپانیا بود. نیکاراگوای مستقل شاهد ستیز بین محافظهکاران و لیبرالها بود. در اوایل قرن بیستم، وضعیت سیاسی بدتر شده موجب مداخلة امریکا گشت، تفنگداران امریکایی از 1921 تا 1925 و دوباره از 1927 تا 1933 در نیکاراگوا مستقر بودند.
در 1936 ژنرال آناستازیو سوموزا رئیس جمهور شد. اعضای خانوادة سوموزا، یا هوادارانشان، با بهکارگیری روشهای دیکتاتوری در قدرت باقی ماندند تا اینکه در 1979 طی قیامی مردمی به رهبری ارتش چریکی ساندنیستها سرنگون شدند. امریکا با متهم کردن ساندنیستها به برقرارکردن کمونیسم، تحریمی تجاری را بر نیکاراگوا تحمیل کرد،
و این کشور را به طور فزایندهای وابسته به کوبا و شوروی ساخت. چریکهای راستگرای کونترا، با پشتیبانی مالی امریکا، از پایگاههایی در خاک هندوراس با ساندنیستها جنگیدند. در 1989 با توافق، آتشبسی میان کونتراها و ساندنیستها برقرار شد. در انتخابات آزاد ریاست جمهوری در فوریة 1990، رئیس جمهور ساندنیست وقت، دانیل اورتگا از خانم ویولتا چامورو نامزد ائتلاف مخالفان شکست خورد.
حکومت نیکاراگوئه
مجمع ملی 92 نفره تحت نظام تعیین تعداد نمایندگان به نسبت جمعیت هر منطقه با رأی تمامی افراد بالغ برای شش سال انتخاب میگردد. رئیس جمهور - که کابینه را انتصاب میکند - نیز برای دورهای شش ساله مستقیماً انتخاب میشود.
احزاب عمدة سیاسی عبارتند از:
•جبهة آزادیبخش ملی ساندنیست ( چپگرا )،
• اتحادیة ملی مخالفان ( ائتلاف 14 حزب ).
اقتصاد نیکاراگوئه
جنگ چریکی، تحریم تجاری امریکا و توفندهای دهة 1980، به اقتصاد این کشور که عمدتاً براساس کشاورزی و دامداری است، صدمه زد. خصوصیسازی و برنامههای سخت ریاضتی به مورد اجرا گذاشته شده است. قهوه، پنبه و نیشکر کالاهای اصلی صادراتی است.
آموزش در نیکاراگوئه
میزان باسوادی:88% ( تخمین )
سنین تحصیل اجباری:7 تا 13 سال.
تعداد دانشگاه:4.
نیروی دفاعی نیکاراگوئه
کل نیروهای مسلح:21،000 ( تخمین 1992 ).
خدمت سربازی:( از 1990 ) ندارد.
