صربستان (Montenegro)

در 1878 استقلال صربستان و مونته‏نگرو به رسمیت شناخته شد. در شروع قرن بیستم صربهای داخل امپراتوری هاپسبورگ برای ایجاد کشور ( « یوگو » ) اسلاو جنوبی به صربستان چشم دوخته بودند. اتریش، پس از دستیابی صربستان به مقدونیه در جنگ‏های بالکان ( 1912 تا 1913 ) نسبت به جاه‏طلبی صربستان محتاط شد. ترور ولیعهد امپراتوری هاپسبورگ ( 1914 ) در سارایوو به دست یک دانشجوی صرب بهانه‏ای در اختیار اتریش گذاشت تا به منظور سرکوب استقلال صربستان اقدام کند.
این امر مستقیماً منجر به جنگ جهانی اول و انحلال متعاقب امپراتوری هاپسبورگ گردید و در 1918 مردمان اسلام جنوبیِ این امپراتوری با صربستان و مونته‏نگرو متحد شدند. در سالهای میان دو جنگ جهانی پادشاهی صربها، کرواتها و اسلوونها -‏ که در 1929 به یوگسلاوی تغییر نام داد -‏ همچون « صربستان بزرگ »ی با تمرکز بسیار اداره می‏شد.
این پادشاهی را تنشهای ملی‏گرایانه فراگرفت، و در 1934 جدایی‏طلبان کروات الکساندر، پادشاه کشور را به قتل رساندند. مردم یوگسلاوی، که کشورشان به دست هیتلر مورد حمله و تجزیه قرار گرفته بود، هم با نازیها و هم با یکدیگر می‏جنگیدند. در 1945 پارتیزانهای پیرو یوسیپ بروز تیتو ( 1892 تا 1980 )، رهبر کمونیست، به پیروزی رسیدند و یوگسلاوی را با الگو قراردادن شوروی تغییر شکل دادند. کمونیستهای یوگسلاوی که در 1948 به خاطر عدم پیروی از خط‏مشیهای مسکو، به‏دست استالین، از بلوک شوروی اخراج شده بودند، الگوی شوروی را طرد کردند و سیاستهای تمرکززدایی، خودگردانی کارگران و عدم تعهد را درپیش‏ گرفتند. با این حال، پس از مرگ تیتو در 1980، این آزمایش یوگسلاوی، در برابر بحرانهای اقتصادی و ملی‏گرایی متزلزل شد. جمهوریهای ثروتمندتر اسلوونی و کرواسی در شمال کشور، دموکراسی چندحزبی را در پیش گرفتند، در حالی که صربستان به شدت با آرمان جدایی طلبانة ملی‏گرایان آلبانی در استان کوسووو مخالفت می‏کرد.
در 1990 انتخابات آزاد در سرتاسر یوگسلاوی برگذار شد. در ژوئن 1991 اسلوونی و کرواسی اعلام استقلال کردند. نیروهای فدرال، به دنبال شکست در مبارزه‏ای کوتاه، از اسلوونی خارج شدند، ولی شورشیان صربی، با حمایت نیروهای فدرال یوگسلاوی یک سوم خاک کرواسی از جمله مناطق صرب‏نشین آن را به اشغال خود درآوردند. در 1992 جنگ شدید صربها و کرواتها به توقفی ناآرام انجامید و با استقرار نیروهای حافظ صلح سازمان ملل متحد توافق گردید. استقلال کرواسی و اسلوونی به طور گستردهفای به رسمیت شناخته شد. پس از آن که بوسنی -‏ هرزگوین نیز به چنین رسمیتی درست یافت، یوگسلاوی به کشور کوچکی با اکثریت صرب تنزل کرد. مقدونیه نیز اعلام استقلال نمود ( 1991 )، ولی تا 1993 به رسمیت شناخته نشد، هرچند عملاً از فدراسیون جدا شده بود. با این‏حال، رهبری صربها به ترویج آرمان صربستان بزرگی که بخش اصلی یوگسلاوی را با منطقة صرب‏نشین کراینا در کرواسی پیوند می‏داد، ادامه دادند.
در 1992 صربهای بوسنی، که از سوی صربستان تشویق و تأمین می‏شدند، 70% خاک بوسنی‏-‏ هرزگوین را به اشغل درآوردند و با هدف « پاکسازی قومی » به کشتار و اخراج مسلمانان و کرواتها دست زدند. اقدامات بین‏المللی جهت پایان دادن به جنگ بوسنی، ایجاد صلح و رساندن کمکهای انسان‏دوستانه به اجرا درآمد. صربستان به طور فراگیری به خاطر ادامه درگیری مقصر شناخته شد و -‏ همراه با مونته‏نگرو -‏ مورد تحریم بین‏المللی تجاری قرار گرفت. پس از رد طرح صلح ونس -‏ اوئن برای بوسنی ( 1993 ) از سوی صربهای بوسنی، فشار بین‏المللی بر صربستان افزایش یافت تا این کشور نفوذ خود بر صربهای بوسنی را اعمال کند. تحریمهای یوگسلاوی شدت بیشتری یافت و این کشور را عملاً منزوی کرد. صربستان نیز قول داد تا تحریمهایی را بر صربهای بوسنی اعمال کند.