کشور اندونزی
پایتخت: جاکارتا Jakarta
زبان: باهاسا اندونزی ، جاوه ای، مادوری ، سوندانی و حدود 25 زبان عمده دیگر
مذهب: اسلام سنی (80%) کاتولیک رومی (3%) دیگر مسیحیان (7%)، هندو (2%)
نوع حکومت: جمهوری
مساحت: 1,907,000 کیلومتر مربع
خط ساحلی: 54716کیلومتر
مختصات جغرافیایی: 5درجه و 00دقیقه جنوبی و 120 درجه و 00 دقیقه شرقی
جمعیت: 220,525,000 نفر
رشد سالانه جمعیت: 1.49%درصد(July 2004 est)
امید طول عمر: 61سال
عضویت: سازمان ملل متحد، سازمان کشورهای صادر کننده نفت، انجمن ملل آسیای جنوب شرقی
کد کشور: ID (IDN)
اختلاف ساعت: +07:00
واحد پول: روپیه اندونزی (IDR)
پبش شماره: 62+
تقسیمات کشوری: آچه,
بالی,
جزایر بانگکا-بلیتونگ,
بانتن,
بنگکولو,
جاوه مرکزی,
کالیمانتان مرکزی,
سولاوسی مرکزی,
جاوه شرقی,
کالیمانتان شرقی,
سوندای شرقی,
گورونتالو,
جاکارتا,
جمبی,
لامپونگ,
ملوک,
کالیمانتان شمالی,
ملوک شمالی,
سولاوسی شمالی,
سوماترای شمالی,
پاپوآ,
ریائو,
جزایر ریائو,
سولاوسی جنوب شرقی,
کالیمانتان جنوبی,
سولاوسی جنوبی,
سوماترای جنوبی,
جاوه غربی,
کالیمانتان غربی,
سوندای غربی,
پاپوآی غربی,
سولاوسی غربی,
سوماترای غربی,
یوگیاکارتا شهرهای مهم: ,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
پایتخت:جاکارتا
تقسیمات کشوری اندونزی
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
نوع تقسیمات کشوری:استانی
جغرافیا اندونزی
اندونزی متشکل است از 3700 جزیره که از این تعداد 3000 جزیره مسکونی است. سلسله جزایر جنوبی کوهستانی و آتشفشانی است و شامل سوماترا، جاوه، مادورا، بالی و جزایر سوندای کوچک (از جمله لامبارک، فلورس و تیمور) است.
جاوه و همسابه کوچک‌ترش مادورا جمعیت متراکمی دارند و نزدیک به دو سوم مردم اندونزی را در خود جای می‌دهند. سلسله جزایر شمالی متشکل است از کالیمانتان (بخش اندونزیایی جزیره بورنئو)، جزایر نامنظم و کوهستانی سولاوسی (سلبس)، گوره ملوک، وایریان جایا (بخش غربی گینه نو). بیش از دو سوم این کشور از جنگلهای استوایی بارانی پوشده شده است.
رودهای مهم:کاپواس، دیگول ، باریتو.
بلندترین نقطه:نگگا پولو (هرم کارستنز)، 5030 متر (در جزیره ایریان جایا).
آب و هوا:آب و هوا استوایی و بارندگی در طول سال سنگین است.
تاریخ معاصر اندونزی
از قرن هفدهم، هند شرقی مهم ترین و سودآورترین بخش امپراتوری هلند به شمار می‌رفت. به غیر از اشغال کوتاه مدت بریتانیهاییها (1811 تا 1814) و قیامهای گاه گاهی محلی، هلند کنترل این کشور را تا 1942 حفظ کرد. در این سال ژاپنی‌ها به این مستعمره هجوم آوردند و به عنوان آزاد کنندگان کشور از حکومت استعماری مورد استقبال اکثر اندونزیاییها قرار گرفتند با تسلیم ژاپن در 1945 ، احمد سوکارنو (1901 تا 1970)- بنیانکذار حزب ملیون در 1927 – هند شرقی هلند را جمهوری مستقل اندونزی اعلام کرد.
هلندیها پس از چهار سال جنگ متناوب ولی وحشیانه، تحت فشار بین المللی استقلال اندونزی را در 1949 پذیرفتند. حکومت سوکارنو به طور فزاینده‌ای اقتدار طلب شد و کشور به هرج و مرج اقتصادی گرفتار گردید.
او در 1962 گینه نوی هلند را تصرف کرد، که در1962 با عنوان ایریان جایا رسماً ضمیمه شد، هر چند جنبشی جدایی طلب پا برجاست. بین 1963 تا 1966 سوکارنو کوشید با تهاجمات مسلحانه به شمال بورنئو فدراسیون نوپای مالزی را بی ثبات سازد.
ژنرال سوهارتو توانست با سرکوبی قیام کمونیستی در 1965 و 1966 سیاست ضد امریکایی سوکارنو را وارونه سازد ونهایتا با کمک دانشجویان و ارتش او را برکنار کند. در این مدت حدود 000/80 نفر از اعضای حزب کمونیست کشته شدند. الحاق تیمور شرقی پرتغال در 1976 توسط اندونزی از طرف جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده است، و عملیات چریکی ملی گرایان محلی ادامه دارد.
برنامه جاه طلبانه‌ای برای اسکام مجدد اهالی جاوه به منظور کم کردن جمعیت زیاد این جزیره به مورد اجرا گذاشته شده است ولی این مهاجران جاوه‌ای با انزجار بومیان جزایر کم نوسعه یافته و دوردست روبرو شده‌اند. کشتر تظاهر کنندگان بی سلاح تیموری به دست سربازان اندونزی در 1991 اعتراضات بین المللی را به دنبال داشت.
حکومت اندونزی
هر پنج سال انتخابات برای 400 نفر از اعضای مجلس نمایندگان تحت نظام تعیین تعداد نمایندگان به نسبت جمعیت هر منطقه برگزار می‌گردد؛ 100 عضو دیگر را رئیس جمهور انتصاب می‌کند.
مجلس شورای خلق – که متشکل از اعضای مجلس نمایندگان به اضافه 500 نفر دیگر به نمایندگی از جانب دولتهای محلی و گروههای صنفی و ذینفع – هر پنج سال تشکیل جلسه می‌دهد تا بر اصول کلی سیاست دولت نظارت کند و به انتخاب رئیس جمهور بپردازد. رئیس جمهور کابینه را انتصاب می‌کند.
احزاب سیاسی اصلی عبارتند از:
•گلکار (اتحاد دولت)
• گروه توسعه متحد (اسلامی)
•حزب دموکرات اندونزی (مسیحی)
•حزب ملی گرا
استانهای خود مختار
نام استانمساحت(کیلومتر مربع)مرکز
آچه 55,392باندا آپه
یوگیاکارتا3,169یوگیاکارتا
اقتصاد اندونزی
اندونزی از نظر مواد معدنی – نفت ، گاز طبیعی، قلع ، نیکل ، زغال سنگ، بوکسیت و مس – ثروت فراوانی دارد. ولی به دلیل جمعیت زیاد نسبتا فقیر است. بیش از 50% مردم این کشور زارعین معیشتی هستند و برنج محصول اصلی به شمار می‌رود.
ولی هم کشاورزان مزارع بزرگ و هم روستاییان مقادیر زیادی لاستیک، چای، قهوه، تنباکو و ادویه صادراتی تولید می‌کنند. بخش صنعت بیشتر به فرآوری مواد معدنی و محصولات کشاورزی می‌پردازد. اندونزی در دهه 1980 و اوایل دهه 1990 به میزان رشد اقتصادی بالایی دست یافت.
آموزش در اندونزی
میزان باسوادی:77% (1990).
سنین تحصیل اجباری:7 تا 13 سال.
تعداد دانشگاه:35 دانشگاه دولتی، 26 دانشگاه خصوصی
نیروی دفاعی اندونزی
کل نیروهای مسلح:000/278 (1991).
به علاوه 000/180 پلیس شبه نظامی و 000/500/1 کارآموز در امنیت مردم (KAMRA).
خدمت سربازی:2 سال گارانتی
