رومانی (Romania)

در 1878 استقلال رومانی از امپراتوری عثمانی به طور بین المللی به رسمیت شناخته شد . با سقوط امپراتوریهای روسیه و اتریش – هنگری در پایان جنگ جهانی اول رومانی سرزمینهای بیشتری از هردوی آنها به دست آورد .
« رومانی بزرگتر » گرفتار شکافهای عمیق اجتماعی و قومیی شد که در ظهور گارد آهنین فاشیست در دهه‌ی 1930 تجلی یافت . کارول دوم پادشاه رومانی این گروه را سرکوب کرد و دیکتاتوری خویش را جایگزین آن نمود ،
ولی به دلیل فشار آلمان مجبور شد تا زمینهایی را به مجارستان باز پس دهد (1940) ، در حالی که شوروی سرزمینهای وسیعی از جلمه جمهوری مولداوی کنونی را باز پس گرفت .
کارول از رومانی گریخت و رومانی – تحت حکومت مارشال یان آنتونسکو – به دول محور پیوست (1941) و برای بازیافتن سرزمینهای از دست رفته با شوروی جنگید . با حمله‌ی شوروی ( 1944) پادشاه میخائیل ، آنتونسکو را بر کنار و به آلمان اعلام جنگ کرد . در 1945 دولتی تحت تسلط شوروی روی کار آمد .
در 1947 سلطنت از میان برداشته شد . از 1925 ، رومانی تحت حکومت گئورگی گئورگیودژ (1901 تا 1965) و سپس نیکولای چائوشسکو (1918 تا 1989) خود را از سیاست خارجی شوروی دور کرد در حالی که کمونیسم ارتودوکس شده ای را در کشور برقرار کرد .
چائوشسکو – و همسرش اِلنا – با حکومت خود که مشخصاتش سختگیری ، فساد و پارتی بازی بود رومانی را گرفتار فقر کردند . وقتی که پلیس مخفی – سیکوریتات – تظاهرات در شهر تیمیشوارا (1989) را سرکوب کرد ، شورشی ملی (با حمایت ارتش) به راه افتاد .
جبهه‌ی رهایی بخش ملی تشکیل شد (22 دسامبر 1989) و دادگاهی نظامی نیکولای و اِلنا چائوشسکو را به اتهام نسل کشی و فساد محکوم و اعدام کرد (25 دسامبر 1989) .
حزب کمونیست منحل شد و بیشتر قوانین ظالمانه اجتماعی و اقتصادی چائوشسکو لغو گردید . با این حال ، گروه های مخالف نسبت به تعهد جبهه‌ی رهایی بخش ملی به نظام دموکراسی ابراز تهدید کردند و از دست یابی به رسانه های گروهی ناتوان ماندند .
در مه 1990 ، یان ایلی یسکو به ریاست جمهوری انتخاب شد و جبهه‌ی رهایی بخش ملی ، که وی رهبر آن بود ، با اکثریت قاطعی در قدرت تثبیت گشت . گروهی از ناظران بین المللی اظهار داشتند که اولین انتخابات چند حزبی رومانی پس از جنگ جهانی دوم « معیوب » بود ولی تقلبی نبود . جبهه‌ی رهایی بخش ملی در انتخابات بعدی بر مسند قدرت باقی ماند