ایالت تیرا دل فوئگو Tierra del Fuego

معرفی ایالت تیرا دل فوئگو

ایالت تیرا دل فوئگو ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در جنوب کشور می‌باشد که با هیچ یک از ایالات مرز مشترک ندارد . در واقع تیرا دل فوئگو جزیره ایست که توسط تنگه ماژلان از قاره آمریکا جدا شده است و شامل سه قسمت است:
بخش شرقی جزیره بزرگ تیرا دل فوئگو متعلق به آرژانتین و بخش غربی آن ( زیر همین نام ) در مالکیت شیلی است .
جزایر فالکلند ( مالویناس )، جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی، مناطقی خودگردان در تملک بریتانیای کبیر می‌باشد که آرژانتین ادعای مالکیت آن را دارد .
منطقه جنوبگان که سه کشور آرژانتین، بریتانیا و شیلی ادعای مالکیت آن را دارند .
جوان‌ترین ایالت آرژانتین ، ۱۲ هزار سال پیش مسکونی بود . تیرا دل فوئگو پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی زیستگاه بومیان ( قبایل الاکالوف، یامانا، سلکنام و مانکنک ) بود . ۵۰ سال پس از کشف منطقه، بیشتر بومیان به سبب شیوع بیماری هایی چون آبله مرغان و سرخک از بین رفتند . مرکز ایالت، اوشوایا است و در زبان بومیان به معنای "خلیج رو به انتها "است . فردیناند ماژلان در سال ۱۵۲۰ نخستین کسی بود که منطقه را مشاهده نمود. به سبب دود و آتشی که بومیان تولید کرده بودند، او منطقه را "سرزمین دود "نامید . بعدها این نام به سرزمین آتش ( تیرا دل فوئگو ) تغییر یافت . بعدها خوان ده آلده رته ( ۱۵۵۵ ) و پدرو سارمینتو در پی تاسیس سکونتگاه هایی برآمدند اما به موجب آب و هوای خشن و حملات مکرر دزدان دریایی بریتانیایی ناکام ماندند . ایالت میزبان اکتشاف گران هلندی، فرانسوی، اسپانیایی و بریتانیایی نیز بود . گابریل ده کاستیا پیش از اکتشاف جنوبگان به منطقه رسید . البته روبرت فیتزروی و چارلز داروین نیز قبلا پا به منطقه گذاشته بودند .
در سال ۱۸۲۸ آرژانتین از پوئرتو لوئیز در جزایر فالکلند برای موارد کیفری استفاده می کرد اما در سال ۱۸۸۳ دولت بریتانیا از نماینده آرژانتین، خوزه ماریا پینه دو "خواست تا نیروهای آن کشور، جزیره را ترک کنند .
لوئیز پیدرابوئنا پایگاهی در سان خوان سالوامنتو در جزیره استادوس ( واقع در شرق تیرا دل فوئگو که توسط تنگه لومر از آن جدا می‌شود ) تاسیس کرد . "جامعه مبلغان آمریکای جنوبی "که یک انجمن مذهبی وابسته به بریتانیا بود، تحت سرپرستی وایت استرلینگ؛ در سال ۱۸۶۹ شهر اوشوایا را به عنوان مقر تبلیغی آنگلیکان تاسیس نمود . به طور مشابه و کمی پس از آن ، "جامعه کاتولیک سیلزی‌ها "sales نیز ریوگرانده را به عنوان مقر تبلیغی خود ایجاد کردند .
بخش جنوبی کانال بیگل، تنگه ای که جزایر ناوارینو، اوسته، لندن دری، پیکتون، لنوکس و نوئوا ( متعلق به شیلی ) را از تیرا دل فوئگو جدا می‌کند، نیز بین آرژانتین و بریتانیا مورد مناقشه بود .
با بالاگرفتن تب طلا، کروات‌های بسیاری از دالماتیا به تیرا دل فوئگو آمدند . این مهاجرت‌ها جنبه‌های مثبتی چون ایجاد خطوط تلگراف داشت . بزودی آشکار شد که دشت‌های شمالی منطقه مکان مناسبی برای مزرعه داری و گله داری است، بدین ترتیب لاتیفوندی های( املاک کشاورزی ) وسیعی ایجاد شد . علاوه بر کروات‌ها، مهاجرانی از اسکاتلند، ایتالیا و باسک، گالیسیای اسپانیا برای کار در مزارع پرورش گله و زمینداری به ایالت آمدند . در سال ۱۹۴۳ پایگاه‌های دریایی و هوایی در ریوگرانده و اوشوایا تاسیس شد . همچنین در سال ۱۹۹۰ منطقه ملی تیرا دل فوئگو و جزایر وابسته به آن، استقلال خود را به عنوان ایالت به دست اورد .