کتیبه تنگ تک آب

تنگ تک آب تقریبا در فاصله 2 ‏کیلومتری شمال شرقی بهبهان و در 10 ‏کیلومتری محوطه ارجان باستانی قرار دارد. تنگ تک آب تنها گذرگاه و راهی است که پیش از هخامنشیان، ارجان را به سمیرم پیوند می داد. تنگ تک آب را دربند پارس نیز گفته اند. هنوز بر فراز و نشیب این تنگه بخشهایی از جاده سنگفرش شاهی هخامنشی را می توان آشکارا دید. بسیاری از پژوهشگران بزرگ ایرانی و خارجی بر تنگ تک آب مطلبی نوشته و به شرح و ‏توصیف آن پرداخته اند. بر بلندای کوه خاویز، در بلند ترین جای گذرگاه، سه سنگ نبشته قاجاری که ‏یکی به نظم است و دیگری به نثر، حاکی از بدی راه، نبودن امنیت آن، ‏آسیب دزدان و... حجاری شده است. سومین کتیبه که قدیمی تر است ،به خط کوفی است در7 ‏رج و از آثارسده های نخستین اسلامی است. این سنگ نبشته، تا سالهای گذشته بر جای بود، اما برای ساختن کانال های سد مارون، با انفجار، آن را یکسره نابود کردند. چنانچه امروزه کوچکترین اثری از آن برجای نیست. برای حکاکی آن، سنگ کوه راکم و بیشی صاف و تخت کرده بودند و در یک مستطیل 126*136 ‏سانتیمتری، چنین نوشته بودند:الله، بسم الله الرحمن، اللهم صلی علی محمد و علی ولی عهده، الصراط، المستقیم الامین، یا الرحمن الراحمین.