امامزاده حسین

بقعه متبرک شاهزاده حسین فرزند بلافصل امام رضا (ع) متوفی 20 ه.ق از قرن سوم به بعد همواره زیارتگاه مردم بوده و از همان روزگار تا کنون آرامگاه بسیاری از دانشمندان ، سخنوران و بزرگان شهر است گزارش عبدالجلیل قزوینی در قرن ششم گویای احترام فوق العاده ای است که از اهالی شهر به این آرامگاه داشته اند. اهل قزوین شیعه و سنی به تقرب به زیارت ابو عبدالحسین بن رضا می روند.
بنای شکوهمند آن در حمله مغول و کشمکش های دوره صفوی آسیب کلی دیده و باز سازی شده و به ضریح نفیس چوبی که از شاهکارهای بی نظیر منبت کاری و گره چینی مجوف محسوب می شود و از سال 806 هجری باقی مانده است بقیه بنا از آثار صفوی (شاه طهماسب و شاه صفوی) و قاجار (ناصرالدین شاه) است.
صحن امامزاده دارای دو ورودی اصلی شمالی و جنوبی و دو در فرعی شرقی و غربی است. آستانه سر در شمالی توسط سعدالسلطنه فرماندار قزوین در زمان ناصرالدین شاه باز سازی شده و نقوش هندسی ، تزئینات کاشی هشتی زیبای ورودی، درهای بلند و شش مناره کوچک بر فراز آن تشخص ویژه ای به بنا بخشیده است. صحن بزرگ امامزاده که با 52 ایوانچه گرداگرد بقعه را فرا گرفته نمونه اعلای هنر کاشیکاری و معماری دوره قاجار است. در جهات چهار گانه حرم چهار در قرار دارد که درهای شرقی و غربی فاقد تزئینات چشمگیر در جنوبی خاتم کاری و در شمالی از آثار دوره شاه طهماسب صفوی است که با منبت کاری زیبایی تزئین شده و کتیبه ای به تاریخ 967 ه.ق دارد. عمارت بقعه که در وسط صحن قرار گرفته شش گوشه و مزین به اینه کاری با طرح جقه بته و قابسازی هایی بیضوی از گچبری و کاشی کاری نفیس است دو نگاره دیواری از نقاشان قاجاری در حرم مطهر و کتیبه هایی از خوشنویسان آن دوره در چهار رواق کوچک پیرامون حرم خود نمایی می کند. سقاخانه هشت ضلعی نسبتا"بزرگی در رو بروی بقعه قرار دارد که بر شکوه بنا افزوده است. طرح خاص سر در ایوان اصلی و نوع کیفبت تزئینات و فضاهای داخلی به خصوص سقف رسمی بندی فضای داخلی گنبد خانه و تزئینات گچبری همراه با آینه کاری آن ارتفاع گرفتن بوش بالایی گنبد با تزئینات کاشی به منظور تظاهر بیشتر بنا از فاصله های دور نفاست درها و ضریح و از ویژگی های مهم بقعه شاهزاده حسین (ع) به شمار میرود.