بقعه امامزاده سید ابراهیم (ع)

بقعه امام زاده سیدابراهیم یحیی از بقعه های معتبر شهر زنجان است. علمای دین در شجره نامه آن اختلاف نظر دارند. جمعی ، ایشان را« ‏ابراهیم بن موسی بن جعفر(ع) دانسته اند و جمعی دیگر، همانند ابوالفرج اصفهانی و ابونصر نجاری ، ایشان را « ‏ابراهیم بن محمدبن عبدالله بن الحسن بن العباس بن علی (ع) دانسته اند. اگر این شجره نامه درست باشد، سیدابراهیم (ع) به اتفاق « ‏کوکبی حسین بن اسماعیل بن محمد الارقط بن عبدالله الباهربن زین العابدین (ع)»، در اوایل قرن سوم هجری در زمان خلافت المعتضد بالله خلیفه عباسی قیام کرد و در مکانی در 3 کیلومتری جنوب شهر زنجان ،در جریان جنگی شهید شد و پیکر مطهرش در گورستان منتهاالیه شرقی ، مشرف به دیوار حصار شهر مدفون شده ‏بنای امام زاده در سال 1340 ‏شمسی، منطبق بر بنای قدیمی نوسازی گردید. گنبد آن که از نوع تک پوششه است، با واسطه چهار گوشواره برجرزها استوار شده است و در حد فاصل گوشواره ها وگنبد، هشت نورگیر تعبیه شده است. تزئینات گنبد از داخل مقرنس کاری و گره سازی است و «سوره‏جمعه»، که به خط زیبای ثلث به قلم استاد «‏جواد میرمحمد رضایی زنجانی» بر آن نقش بسته است، وگچ بری های « ‏استاد شعبان آزادی زنجانی» زیبایی چشم نوازی را در آن پدید آورده اند. بر نمای بیرونی امام زاده، سوره مبارک « ‏اسماء ذات البروج» به خط ثلث زنجیری نقش بسته است.
ضریح امام زاده در اصفهان ساخته شده است و در سال 1358 ‏بر روی مزار آن نصب گردیده است. قدیمی ترین قسمت این بقعه سردر ورودی سمت شمالی و مناره های دو طرف آن می باشد. در بالای مناره ها، آیه 55 از سوره مبارکه «احزاب» به خط زیبای ثلث و به قلم استاد «جواد میرمحمد رضایی زنجانی»رقم گردیده است.
‏از بناهای دیگر این مجموعه، مسجد اعظم در ضلع غربی آن است که تجدید بنای آن، مرهون خدمات ارزنده روانشاد « ‏منصور محاوری» است.