ابهر

معرفی شهر ابهر

ارتفاع از سطح دریا 1540 متر است. منطقه ابهر و مناطق ابهررود، که به زبان محلی «ابهر چای» نامیده می‌شود، از نخستین زیستگاه‌های انسانی در ایران است و از پیشینه تاریخی طولانی برخوردار است. بررسی این مناطق نشان می‌دهد که دره ابهررود در هزاره دوم پیش از میلاد از رونق قابل توجهی برخوردار بوده است. در قرن نهم پیش از میلاد، مادها در این منطقه اتحادیه‌ای از قبیله‌های گوناگون را به وجود آوردند که مقر آن در ابهرچای بوده است. به استناد شواهد تاریخی در سال 821 پیش از میلاد، در دره ابهرچای میان مادها و آشوری‌ها نبردی در گرفته است.
در زمان روی کار آمدن حکومت ایلخانیان و انتخاب سلطانیه به عنوان پایتخت،‌ این منطقه به علت برخوردار شدن از شبکه‌های جاده‌ای اهمیت ارتباطی قابل توجهی به دست آورد که هنوز هم محفوظ مانده است.
وجه تسمیه این شهر از واژه پهلوی «اوهر» گرفته شده است. نویسنده کتاب جغرافیایی حدودالعالم، «ابهر» را «اوهر» ثبت کرده است. بخش اول واژه منسوب به آب به عنوان نماد زندگی در مذهب زرتشت است و واژه «وهر» به معنی دشوار کردن کار و محدود نمودن آمده است. بنابراین، این واژه به معنای محل بستن آب‌هاست.
جایگاه نخستین خانه‌های این شهر تپه‌ای باستانی به نام تپه قلعه است و در کناره راست ابهررود جای دارد. این محل یکی از نخستین زیستگاه‌های انسانی منطقه زنجان به شمار می‌رود و حداقل از اوایل هزاره چهارم پیش از میلاد مورد استفاده و محل سکونت جماعت‌های آغازین بوده است. از آثار به دست آمده در این محل می‌توان به سفال‌های قرمز رنگ نقش‌دار اشاره کرد.